"Δύο χιλιάδες χρόνια θα διασχίσω, μακριά από τους αιώνες της ταπείνωσης, Θα βαδίσω, θα πετάξω επάνω στα φτερά των ανέμων, Προς τους μαρμάρινους ναούς και τις λευκές μας πολιτείες, Εκεί όπου δεν κατοικούν οι ζωντανοί λαοί αλλά οι νεκροί, οι πιό γενναίοι, οι άριστοι".
(Λουϊ Μενάρ, ΕΛΛΑΣ)
Πολλούς αιώνες πριν από την εποχή μας, την Εποχή των Ελλήνων, σε μία κορυφή της Αιγίνης που τότε λεγόταν "Πανελλήνιον", και που σήμερα στέκει πάνω του (τι άλλο;) μία θλιβερή χριστιανική εκκλησία, ανέβηκε γεμάτος ευλάβεια ο άριστος των αρίστων Αιακός. Εκεί επάνω, ύψωσε πρόχειρο βωμό και ύψωσε τα όμματα και τα χέρια μπροστά από την επιβώμια φωτια, για να προσευχηθεί στον Θεό Δία "Αφέσιο" για βροχή στα χώματα του έθνους του. Αυτή η ιεροπραξία, εκείνη η επίκληση στον Ύπατο των Ολυμπίων, ως "Πανελλήνιο" πλέον Θεό, δηλαδή ως εθνικό Θεό των Ελλήνων που προστατεύει το έθνος τους, ήταν που γέννησε την ιδέα του Πανελληνισμού.
Η Πανελλήνια Ιδέα ήρθε ως μυστηριώδες εσωτερικό φώς να ενώσει τις διαφορετικές φυλές της μεγάλης περιαιγαιακής ομοεθνίας κάτω από ένα Ομότροπο που πλέον μπορούσε να μορφοποιηθεί, αναδυόμενο από το ασαφές στο σαφές, από το ευκαιριακό στο σταθερό. Αυτή ήταν που απετέλεσε αλλά και υπέγραψε συνάμα την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του έθνους των Ελλήνων. Αυτόχθονες και επήλυδες, γένη αρχαία και νέα, ναυτικοί και αστοί, αγρότες και έμποροι, ελλαδίτες ή απλωμένοι ως άποικοι και εκπολιτιστές στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου, οι Έλληνες έγιναν έκτοτε εκείνοι οι πολιτισμικοί καταλύτες που (δια)μόρφωσαν και ανέβασαν το ανθρώπινο στοιχείο στα υψηλότερα επίπεδα που του έμελλε να απολαύσε μέσα στην μακραίωνα Ιστορία των εθνών.
Η Ιστορία, αντίθετα από αυτά που πιστεύουν και διακηρύσσουν οι υπέρφρονες βλάκες που αυταποκαλούνται "μονοθεϊστές", δεν κινείται γραμμικά αλλά κυκλικά, σε σπείρες. Άνοδος και πτώση, πτώση και άνοδος. Οι πολυθεϊστές Έλληνες, με τις επιβώμιες φωτιές τους να τιμούν τις υψηλότερες έννοιες, ιδέες, κοσμοενέργειες και ανώτερες συνειδήσεις, εκπροσώπισαν για ένα πολύ μεγάλο διάστημα το ανώτατο τόξο μίας κυκλικής διαδρομής που στην επόμενη ωστόσο στροφή της σπείρας επεφύλασσε στο ανθρώπινο γένος το πυκνό σκοτάδι της απέραντης άγνοιας, της χονδροειδούς αγροικίας, της μισαλλοδοξίας, της θεοφοβικής ψυχοπαθολογίας και, φυσικά, της Ύβρεως.
Το τι μεσολάβησε από τότε είναι πολύ γνωστό. Τουλάχιστον για όσους εξακολουθούν να ρωτάνε την γριά-Ιστορία να τους διηγηθεί τα προς γνώσιν οφειλόμενα, τα οποία ο (υπο)γράφων εκθέτει άλλωστε αρκετά αμείλικτα στο άρτι κυκλοφορήσαν βιβλίο του "Μία. Ιστορία Αγάπης". Αυτό που, εκτός ημών, κανείς δεν φαίνεται να τολμά ωστόσο να συζητήσει, είναι το τί επιφυλάσσει η ΕΠΟΜΕΝΗ στροφή.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ στροφή λοιπόν, επιφυλάσσει την κατεδάφιση. Μία ομογενοποιημένη ανθρωπότητα, ο κολοφών της Ύβρεως και του παρα φύσιν, ο καραγκιοζοπαικτικός θίασος που αυτή τούτη την στιγμή "εορτάζει" ηλιθιωδώς το αυτιστικό του "Μιλλένιουμ" (!!), καλείται να καταρρεύσει. Εκ των έσω και εξαιρετικά άδοξα. Ως απλή τακτοποίηση κάποιων εκκρεμοτήτων της φυσικής τάξεως του Κόσμου. Και μετά τι; Μετά θα επιστρέψουμε στη ρίζα των πραγμάτων. Στις μικρές κοινωνίες, τις μικρές οικονομίες, τα συνειδητά έθνη, τις εθνικές παραδόσεις και, φυσικά, στους εθνικούς Θεούς.
Θα’ναι μία δύσκολη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα στροφή των καιρών. Εμείς είμαστε έτοιμοι να την βιώσουμε και το Ιμπέριουμ της Ύβρεως είναι υποχρεωμένο να την υποστεί. Δίχως άλλους άσσους στο μανίκι, δίχως άλλη παραμυθιακή δυνατότητα, δίχως άλλα πνευματικά παραισθησιογόνα, βγαίνει κατηγορούμενο στο κακουργιοδικείο των καιρών και εδώ ΔΕΝ υπάρχουν απαλλαγές με βουλεύματα..
Σε αυτή την στροφή θα ξαναλάμψουν οι Έλληνες. Αυτοί που ανέβηκαν τα ανώτατα επίπεδα στο παρελθόν, θα το ξανακάνουν νομοτελειακά, ως άτομα ή ως έθνος, ως απελευθερωμένο από τα πάνω από 22 αιώνες παλαιά δεσμά του έθνος, αρκεί ν’ακολουθήσουν τα ίδια ελλάνια (ευλογημένα από τον Ελλάνιο Δία) βιοτικά και πνευματικά μονοπάτια με τους προγόνους τους. Η συνειδησιακή αλλαγή που απαιτείται για κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο όνειρο, όπως ίσως θέλουν να προδικάσουν κάποιοι ηττομανείς της ευκαιριακής "ελληνολατρίας" ή κάποιοι άλλοι, κοινοί προβοκάτορες. Είναι κάτι το εξαιρετικά εφικτό γιατί ευαγγελίζεται το Φυσικό και το Υγιές. Μόνο που απαιτείται ιδρώτας, αίμα και σπέρμα, δηλαδή κόπος, δηλαδή πόνος, δηλαδή ΞΕΒΟΛΕΜΑ, ώ συμπότες και σύντροφοι Έλληνες.. Μπροστά όμως σε έναν κόσμο που ταχύτατα σαπίζει ΕΜΕΙΣ δεν έχουμε να χάσουμε παρά το "προνόμιο" να σαπίσουμε μαζί του.
Εκτός από τον τιμηθέντα με πεντακόσια και βάλε προσωνύμια και επικλήσεις Θεό Δία, οι αληθινοί Έλληνες πρόγονοί μας τίμησαν επίσης όλως ιδιαιτέρως, που πάει να πεί και λατρευτικά, και πνευματικά, και σαρκικά, τον Θεό Έρωτα. Έναν Θεό εξόριστο από τον μεταχριστιανικό κόσμο, ως ανταγωνιστή της υπερβολικής, ήτοι αντιφυσικής, έννοιας Αγάπη (και γράφω υπερβολικής, γιατί μέσα της εμπεριέχει το απεχθές "άγαν"). Αυτό που δεν κατενόησαν όμως οι μίζεροι μονοθεϊστές που τον εξόρισαν ως επικίνδυνο για την έως γελοιότητος εύθραυστη κοσμοθέασή τους, αλλά ούτε και οι κάποιοι ευκαιριακοί "ελληνολάτρες" που τον τιμούν στενά και περιοριστικά σε σχέση με αυτό που πραγματικά ενσαρκώνει, είναι ότι εισάγει την Σύνθεση και την Διατήρηση. Δηλαδή την ικανότητα να συνθέτουμε αντί να αποσυνθέτουμε, και την ικανότητα να διατηρούμε αντί να διαλύουμε ή να ισοπεδώνουμε (ή και να επιτρέπουμε τα δύο τελευταία να συμβαίνουν).
Κάπου εδώ, συμπότες και σύντροφοι Έλληνες, αφήνω το μολύβι και κλείνω το κείμενο. Προσωρινά όμως, όπως πάντα. Μέσα στην γιγαντιαία σπείρα του Χρόνου κινούνται τρισεκατομμύρια μικρότερες σπείρες και μέσα σε αυτές τρισεκατομμύρια μικρότερές τους. Σε κάποια από τις "επόμενες στροφές" τους, εμένα θα με βρείτε κανονικά να κτυπώ, κατά τα.. ειωθότα, προς την σωστή κατεύθυνση. Θα χαρώ πολύ να σας έχω συμμαχητές και παραστάτες.
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 33, Ιανουάριος 2000)
(Λουϊ Μενάρ, ΕΛΛΑΣ)
Πολλούς αιώνες πριν από την εποχή μας, την Εποχή των Ελλήνων, σε μία κορυφή της Αιγίνης που τότε λεγόταν "Πανελλήνιον", και που σήμερα στέκει πάνω του (τι άλλο;) μία θλιβερή χριστιανική εκκλησία, ανέβηκε γεμάτος ευλάβεια ο άριστος των αρίστων Αιακός. Εκεί επάνω, ύψωσε πρόχειρο βωμό και ύψωσε τα όμματα και τα χέρια μπροστά από την επιβώμια φωτια, για να προσευχηθεί στον Θεό Δία "Αφέσιο" για βροχή στα χώματα του έθνους του. Αυτή η ιεροπραξία, εκείνη η επίκληση στον Ύπατο των Ολυμπίων, ως "Πανελλήνιο" πλέον Θεό, δηλαδή ως εθνικό Θεό των Ελλήνων που προστατεύει το έθνος τους, ήταν που γέννησε την ιδέα του Πανελληνισμού. Η Πανελλήνια Ιδέα ήρθε ως μυστηριώδες εσωτερικό φώς να ενώσει τις διαφορετικές φυλές της μεγάλης περιαιγαιακής ομοεθνίας κάτω από ένα Ομότροπο που πλέον μπορούσε να μορφοποιηθεί, αναδυόμενο από το ασαφές στο σαφές, από το ευκαιριακό στο σταθερό. Αυτή ήταν που απετέλεσε αλλά και υπέγραψε συνάμα την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του έθνους των Ελλήνων. Αυτόχθονες και επήλυδες, γένη αρχαία και νέα, ναυτικοί και αστοί, αγρότες και έμποροι, ελλαδίτες ή απλωμένοι ως άποικοι και εκπολιτιστές στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου, οι Έλληνες έγιναν έκτοτε εκείνοι οι πολιτισμικοί καταλύτες που (δια)μόρφωσαν και ανέβασαν το ανθρώπινο στοιχείο στα υψηλότερα επίπεδα που του έμελλε να απολαύσε μέσα στην μακραίωνα Ιστορία των εθνών.
Η Ιστορία, αντίθετα από αυτά που πιστεύουν και διακηρύσσουν οι υπέρφρονες βλάκες που αυταποκαλούνται "μονοθεϊστές", δεν κινείται γραμμικά αλλά κυκλικά, σε σπείρες. Άνοδος και πτώση, πτώση και άνοδος. Οι πολυθεϊστές Έλληνες, με τις επιβώμιες φωτιές τους να τιμούν τις υψηλότερες έννοιες, ιδέες, κοσμοενέργειες και ανώτερες συνειδήσεις, εκπροσώπισαν για ένα πολύ μεγάλο διάστημα το ανώτατο τόξο μίας κυκλικής διαδρομής που στην επόμενη ωστόσο στροφή της σπείρας επεφύλασσε στο ανθρώπινο γένος το πυκνό σκοτάδι της απέραντης άγνοιας, της χονδροειδούς αγροικίας, της μισαλλοδοξίας, της θεοφοβικής ψυχοπαθολογίας και, φυσικά, της Ύβρεως.
Το τι μεσολάβησε από τότε είναι πολύ γνωστό. Τουλάχιστον για όσους εξακολουθούν να ρωτάνε την γριά-Ιστορία να τους διηγηθεί τα προς γνώσιν οφειλόμενα, τα οποία ο (υπο)γράφων εκθέτει άλλωστε αρκετά αμείλικτα στο άρτι κυκλοφορήσαν βιβλίο του "Μία. Ιστορία Αγάπης". Αυτό που, εκτός ημών, κανείς δεν φαίνεται να τολμά ωστόσο να συζητήσει, είναι το τί επιφυλάσσει η ΕΠΟΜΕΝΗ στροφή.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ στροφή λοιπόν, επιφυλάσσει την κατεδάφιση. Μία ομογενοποιημένη ανθρωπότητα, ο κολοφών της Ύβρεως και του παρα φύσιν, ο καραγκιοζοπαικτικός θίασος που αυτή τούτη την στιγμή "εορτάζει" ηλιθιωδώς το αυτιστικό του "Μιλλένιουμ" (!!), καλείται να καταρρεύσει. Εκ των έσω και εξαιρετικά άδοξα. Ως απλή τακτοποίηση κάποιων εκκρεμοτήτων της φυσικής τάξεως του Κόσμου. Και μετά τι; Μετά θα επιστρέψουμε στη ρίζα των πραγμάτων. Στις μικρές κοινωνίες, τις μικρές οικονομίες, τα συνειδητά έθνη, τις εθνικές παραδόσεις και, φυσικά, στους εθνικούς Θεούς.
Θα’ναι μία δύσκολη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα στροφή των καιρών. Εμείς είμαστε έτοιμοι να την βιώσουμε και το Ιμπέριουμ της Ύβρεως είναι υποχρεωμένο να την υποστεί. Δίχως άλλους άσσους στο μανίκι, δίχως άλλη παραμυθιακή δυνατότητα, δίχως άλλα πνευματικά παραισθησιογόνα, βγαίνει κατηγορούμενο στο κακουργιοδικείο των καιρών και εδώ ΔΕΝ υπάρχουν απαλλαγές με βουλεύματα..
Σε αυτή την στροφή θα ξαναλάμψουν οι Έλληνες. Αυτοί που ανέβηκαν τα ανώτατα επίπεδα στο παρελθόν, θα το ξανακάνουν νομοτελειακά, ως άτομα ή ως έθνος, ως απελευθερωμένο από τα πάνω από 22 αιώνες παλαιά δεσμά του έθνος, αρκεί ν’ακολουθήσουν τα ίδια ελλάνια (ευλογημένα από τον Ελλάνιο Δία) βιοτικά και πνευματικά μονοπάτια με τους προγόνους τους. Η συνειδησιακή αλλαγή που απαιτείται για κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο όνειρο, όπως ίσως θέλουν να προδικάσουν κάποιοι ηττομανείς της ευκαιριακής "ελληνολατρίας" ή κάποιοι άλλοι, κοινοί προβοκάτορες. Είναι κάτι το εξαιρετικά εφικτό γιατί ευαγγελίζεται το Φυσικό και το Υγιές. Μόνο που απαιτείται ιδρώτας, αίμα και σπέρμα, δηλαδή κόπος, δηλαδή πόνος, δηλαδή ΞΕΒΟΛΕΜΑ, ώ συμπότες και σύντροφοι Έλληνες.. Μπροστά όμως σε έναν κόσμο που ταχύτατα σαπίζει ΕΜΕΙΣ δεν έχουμε να χάσουμε παρά το "προνόμιο" να σαπίσουμε μαζί του.
Εκτός από τον τιμηθέντα με πεντακόσια και βάλε προσωνύμια και επικλήσεις Θεό Δία, οι αληθινοί Έλληνες πρόγονοί μας τίμησαν επίσης όλως ιδιαιτέρως, που πάει να πεί και λατρευτικά, και πνευματικά, και σαρκικά, τον Θεό Έρωτα. Έναν Θεό εξόριστο από τον μεταχριστιανικό κόσμο, ως ανταγωνιστή της υπερβολικής, ήτοι αντιφυσικής, έννοιας Αγάπη (και γράφω υπερβολικής, γιατί μέσα της εμπεριέχει το απεχθές "άγαν"). Αυτό που δεν κατενόησαν όμως οι μίζεροι μονοθεϊστές που τον εξόρισαν ως επικίνδυνο για την έως γελοιότητος εύθραυστη κοσμοθέασή τους, αλλά ούτε και οι κάποιοι ευκαιριακοί "ελληνολάτρες" που τον τιμούν στενά και περιοριστικά σε σχέση με αυτό που πραγματικά ενσαρκώνει, είναι ότι εισάγει την Σύνθεση και την Διατήρηση. Δηλαδή την ικανότητα να συνθέτουμε αντί να αποσυνθέτουμε, και την ικανότητα να διατηρούμε αντί να διαλύουμε ή να ισοπεδώνουμε (ή και να επιτρέπουμε τα δύο τελευταία να συμβαίνουν).
Κάπου εδώ, συμπότες και σύντροφοι Έλληνες, αφήνω το μολύβι και κλείνω το κείμενο. Προσωρινά όμως, όπως πάντα. Μέσα στην γιγαντιαία σπείρα του Χρόνου κινούνται τρισεκατομμύρια μικρότερες σπείρες και μέσα σε αυτές τρισεκατομμύρια μικρότερές τους. Σε κάποια από τις "επόμενες στροφές" τους, εμένα θα με βρείτε κανονικά να κτυπώ, κατά τα.. ειωθότα, προς την σωστή κατεύθυνση. Θα χαρώ πολύ να σας έχω συμμαχητές και παραστάτες.
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 33, Ιανουάριος 2000)
